Het huisvesten van vluchtelingen met een verblijfsvergunning is een taak van de gemeenten. De Huisvestingswet geeft hen die verantwoordelijkheid. Het Rijk bepaalt de aantallen, zowel op landelijk als gemeentelijk niveau. Provincies houden wettelijk toezicht op de voortgang.

Dat laat het Rijk per brief weten. Ieder half jaar wordt het landelijk cijfer (taakstelling) gepubliceerd in de Staatscourant door de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie. De minister voor Wonen en Rijksdienst stuurt de gemeente een brief hoeveel vergunninghouders zij moeten huisvesten (taakstelling per gemeente). De taakstelling wordt in april en oktober bekend gemaakt. De halfjaarlijkse taakstelling loopt van 1 januari tot en met 30 juni en van 1 juli tot en met 31 december.

De landelijke taakstelling komt tot stand door een beredeneerde schatting. Het Rijk kijkt daarbij naar de mensen in de asielzoekerscentra die al een verblijfsvergunning hebben of die er een mogen verwachten. Ook nieuwe asielzoekers en nareizende familieleden zijn onderdeel van de prognose. De verdeling per gemeente hangt af van het aantal inwoners in een gemeente. Dit is geregeld in de Huisvestingswet.

Taakstelling per gemeente voor de 1e helft van 2016
Taakstelling per gemeente voor de 2e helft van 2016

De provincie is toezichthouder op de gemeenten. De provincie houdt met haar toezicht de vinger aan de pols hoe het gaat met de taakstelling. De provincie kan het huisvestingsproces ook proberen te versnellen. Door bij achterstanden snel aan de bel te trekken. En door - met haar kennis over de hele provincie - te wijzen op samenwerkingsmogelijkheden. Als het manen van de achterblijvers niet helpt, kan de provincie zelf de huisvesting van vergunninghouders ter hand nemen. De rekening gaat dan naar de betreffende gemeente. De Wet Revitalisering generiek toezicht maakt het 'in de plaats treden' mogelijk.

Gemeenten hebben 6 maanden de tijd om aan hun taakstelling te voldoen. Hierover kunnen zij afspraken maken met woningcorporaties en particuliere verhuurders via de lokale woonvisie. Het is wenselijk om al vanaf het begin van de periode het aantal te huisvesten vergunninghouders aan een woning te helpen. Het kan zijn dat er op dat moment geen geschikte woning beschikbaar is. Daarom wordt aan het eind van het half jaar bepaald hoe de gemeente er exact voorstaat. Als een gemeente aan het einde van de taakstellingsperiode onvoldoende vergunninghouders van een woning heeft voorzien, gaan de achterstanden mee naar een volgende periode. De provincie kan langdurige of grote achterstanden onacceptabel vinden en plaatsvervangend actie nemen, vanuit hun toezichthoudende rol.

Ja. Vergunninghouders mogen zelf een woning zoeken. En ze hebben de mogelijkheid gebruik te maken van onderdak bij familie of vrienden via het 'zelfzorgarrangement (zza)' en de 'logeerregeling'. In de praktijk blijkt dat het moeilijk is om zelf een woonadres te vinden. Veel vergunninghouders zijn aangewezen op de hulp van een gemeente en woningcorporatie. Als de vergunninghouder zelf een woning heeft gevonden en een getekend huurcontract kan laten zien, dan staakt het COA zijn bemiddeling richting de gemeente.

Ja. Vanaf het moment van plaatsing in de gva-woning tellen de vergunninghouders mee voor de taakstelling.

De vergunninghouders die volgens het gva geplaatst zijn, moeten zo snel mogelijk doorstromen naar reguliere, permanente huisvesting. Uiterlijk 24 maanden (gerekend vanaf datum vergunningverlening) moet er definitieve huisvesting gevonden zijn. Het COA stopt op dat moment (of eerder wanneer er definitieve huisvesting is gevonden) de verstrekkingen aan de vergunninghouder en ook de huisvestingsvergoeding (zie hieronder) aan de gemeente.